How to stop receiving games notifications and invites on Facebook

It’s quite troublesome for some people to receive games notifications and invites on Facebook especially for those who are not playing online games like Candy Crash Saga, Kitchen Scramble, Hero Dream (not familiar), etc. It’s a  nuisance really. For me, I just ignore them. It’s not that  important though. But for other people they came to  the point that they will unfriend these people sending  invites because they can no longer keep their patience by just ignoring them. These invites are a headache to them. A pain in the ass. Maybe, we have the right to do so. But is it not unethical? Virtual friends are still our friends. They are still part of us. Though, virtually. 

There are lot of ways to block or stop receiving these notifications: 

1. Using FB application (Android), go to More icon. Then, App Settings. Look for Notification Settings and then uncheck Application Requests.

2. You can also go to Account Settings under More icon. Then, select Notifications. Then, select Notifications from Apps. You may just uncheck the app you want to block. 

3. Under Account Settings, you can also select Mobile Push. Then, uncheck Application Invites. 

4. Using Facebook website, go to More Settings. 

Then, select Blocking. Under Manage Blocking, there are options to choose from: block app invites and block apps.   

I don't have screenshots for iOS and Windows OS but I guess in some way the procedures are  the same. Hope this helps!

Movie Review: What can I say about Lucy?

I just watched the movie Lucy and I was quite curious about few things. This movie is not just action but instead informative and entertaining.

What can we become if in case we reach 100% of our brain capacity? At the end of the story, as she uses 100 % of her brain power, Lucy vanishes. When someone asked where she is, Lucy answered: “I am everywhere.” It does ring a bell to me. She became a demi-god. An omnipresent being.

Someone asked Luc Besson the director of the movie, on why Lucy vanishes. He told during the interiew, “I think it’s how characters become legends. What about God? Everyone’s been talking about him for thousands of years and no one has seen him.”

Morgan Freeman as Prof. Norman, a well-known scientist and doctor, stated in the movie that most of us only use 10% of our brain capacity. So if in case we surpass this capacity and add another percent we can do something beyond ordinary. We can become a superhuman. However, 10% brain capacity is just a myth. In Wikipedia, it says:

The 10% of brain myth is the widely perpetuated urban legend that most or all humans only make use of 10% (or some other small percentage) of their brains. It has been misattributed to many people, including Albert Einstein. By association, it is suggested that a person may harness this unused potential and increase intelligence. Although, it is just a myth. We possess the power within  us – the power to transform.

What is this  blue-colored drug called CPH4 which makes Lucy superhuman with god-like abilities? Does it exist?

I am no omniscient being. I don’t know this honestly. However, based on the information I got, the name CPH4 is  not its real name but it is real. This molecule exists and is carried by every woman at six weeks of pregnancy. It  only means that this one is not a drug.  it’s a natural molecule that pregnant women produce.

I really really have one thing in mind when I decided to watch this movie. That is for entertainment. Uhmm, the protagonist is Scarlett Johansson. It could be fun and entertaining.  It just so happened that as I was watching it some lines strike me. Lucy triggers me to reflect on the philosophical questions being laid throughout the story.

What does it mean by “Humans are more concerned on having rather than being”? What does it mean by “Without time, we cannot exist”? What is the purpose of knowledge with all these explorations and discovery, gathering of information and everything? What is the meaning and purpose of life?

I am not in the position to answer these questions. But as I watched “Lucy,” I am now beginning to understand. Somehow. Morgan Freeman said to Lucy, “If you're asking me what to do with all this knowledge you're accumulating, I say, pass it on … just like any simple cell, going through time.” The purpose of knowledge is to pass it on. Share it. Learn and re-learn.  Knowledge does not bring chaos. It is ignorance that is dangerous. As the final words of Lucy, she said “Life was given to us a billion years ago. Now you know what to do with it.”

  

We are all wanderer here on earth. Our life is nothing but a journey. Like Lucy, we will all vanish in time.  We can be everywhere as spirit but we can never be like God as omnipresent and omniscient being. We can know  something but we cannot know everything. There is only one God and these attributes only belong to God  alone. A creature can never be the Creator.

Pagtatagpo

Ngayon na lang ulit ako naka-bisita sa blog ko.  Tsk. Pasensya na  mga  kapatid. Medyo naging busy lang sa paggawa  ng kanta. Mahirap pala ang maraming interests sa buhay. Haha. Hindi pwedeng pagsabay-sabayin. Anyways, ito pala ang kantang  nalikha ko. Akshilly,  matagal ko na itong nagawa. Siguro way back 2007. That time, naisulat ko na ang lyrics at mayroon na ring tono. Kung baga revise revise na lang ang  ginawa ko para mas maging maayos pa. 

Tungkol ito sa magkasintahang nagkahiwalay at tuluyan ng naghiwalay. Hmmm. Marami ng  nagbago sa kanilang dalawa sa mahabang panahon. May kaniya kaniya ng buhay. Then accidentally they met each other somewhere down  the  road. Haha. Although he is not saying that he still loves the girl, the guy appreciates everything about the girl. Yung ngiti. Yung kutis. Yung ganda. Yung  boses. Halos lahat. 

Sana magustuhan ninyo ang kanta ko.  Medyo may sumabit lang na tunog  ng sasakyan sa pagka-record. Haha. Umextra si manong. Tsk.  Enjoy listening! =)

Heto ako. Hindi isang tanong, hindi isang sagot...

Don't lose the muse. Hindi ko alam kung magugustuhan ninyo. Ang gusto ko lang magpahayag.

Heto ako. Hindi isang tanong, hindi isang sagot. Aaaaksyon!!! (Smile)

Katatapos ko lang manood ng pelikula at ang mga mata ko ay tila pagod na at kailangan ng mamahinga sumandali. Oras na para kumain ng hapunan pero ang nagugutom sa akin ay ang aking isip. Napapaisip. Nagtatanong. Nasiyahan ako sa aking napanood. Nalibang. Naaliw. Namangha. Pero ganun lang ba yun? Pagkatapos ng ilang oras, napangiti pero napapatanong. Naghahanap ng sagot. Tila  ako'y gutom at uhaw sa mga sagot na  hindi ko alam kung nakukuha ko sa araw araw.  Marahil ay mayroon naman kahit paano. Pero sapat na ba ito para maging masaya? Teka, bakit kailangang maging masaya? Sino nga ba ang gustong maging malungkot? Lahat yata ngayon, gusto laging nasa gimikan. Nasa pasyalan. Kumakain sa labas. Nanonood ng sine. Nagsho-shopping tuwing sahod. Window shopping kapag hindi sahod. Hahaha.  Inuman dito. Inuman doon. Suka dito. Suka doon.  Eeeeewww. Mukhang ako ito  ah.  Hehe. Hindi lang sanay uminom. Nakikisama lang at kinakaya kahit nagiging mukhang lechon sa kulay pulang kutis kapag nakaka-inom ng alak. Tsk. Nagiging  Hellboy.

Ilang taon na akong nabubuhay sa mundo. Bata pa naman. Dalawampu't pito. Tsk. Ano ng mga nagawa ko? Successful na ba? Ilang beses na ba akong humagalpak sa tuwa at sumakit ang tiyan sa kakatawa? Ilang beses na ba akong nalungkot at naiyak? Nasaan na ba ako ngayon? Kuntento na ba? Lalagay na ba sa tahimik? Daming tanong. Langya. (Inis sa sarili)

Heto ako. Tulala sa  isang tabi at hindi mapakali. Ating nakaraan minumuni muni. Teka kanta to ah. Haha. Seryoso.

Heto ako nagsusulat. Nakaharap sa kompyuter. Iniisa-isa ang bawat titik. Ang bawat salita. Gustong  ipahayag ang sarili. Ang nilalaman ng sarili.

Heto ako. Naghahanapbuhay. Wala pang sariling pamilya. Binata. Walang girlfriend. Kaka-break  lang last year. Anne, nasaan ka na? Huhu. Sana ako na lang ulit. Tsk. Parang linya ng isang pelikula.

Heto  ako malaya. Tila isang ibon sa himpapawid. Hindi naman sa nagagawa lahat ng gusto sa buhay. Medyo maluwag lang kumpara sa iba.

Heto ako. Nagbibilang ng bituin kapag madilim na ang gabi. Baliw. Parang si Count Von Count ng Sesame Street. Tsk. Joke lang. Kapag madilim na ang gabi, nakatingin sa kisame. Nagiisip. Nagtatanong. Paano nga ba matulog ang kuba? Natutulog ba ang isda? Ang manok ba umiihi? Bakit ang Penguin isang uri ng ibon? Totoo ba na ang kinakain ng ahas ay alikabok? :)

Nagtapos ako ng kursong Pilosopiya sa seminary. Dapat pari na. Nasa pulpito nagsesermon. Pero narito ako sa isang kompanyang hindi naman akma sa natapos ko. Narito ako't ordinaryong mamamayan lang. Salamat na rin kahit hindi nakapari. Pero alam kong marami pa rin ang umaasa sa akin sa bokasyong  iyon. Sorry mga kapatid. Mukhang may ibang plano ang maykapal sa mga katulad kong hindi banal. I am not worthy! You know. Akshily, ito ang buhay. This is life.  Ito ang langit sa mundong makasalanan. Mahirap sa totoo lang pero kinakaya. Kelangang kumayod para mabuhay.Isa akong Tech Support na malayo sa natapos. Liberal Arts Graduate tapos nasa Technical Support. Haha. Sobrang related, di ba? Pero pwede na rin kesa sa wala. Yung iba nga walang trabaho. Naghahanap pa. Naghahanap ng pagkakataong maisama ang sarili sa mga taong nagaambag ng buwis sa lipunan. Tapos nanakawin lang ng mga gahaman tulad nila Napoles. Tsk. Mga walang hiya. Yung iba naghahanap ng swerte.  Naghahanap ng kompanyang tatanggap sa kanilang kakayahan. Minsan iniisip ko na lumipat ng karera. Gusto ko sanang magturo pero limot ko na ang mga teknikal ng pilosopiya o kahit ibang subject. Marunong pa ba ako? Parang isang bakal na kinalawang sa tagal ng panahong hindi nagamit. Magaaral na naman ako kung magkaganun. Nakakatamad na.

Masaya na rin. Oo. Pero hindi sigurado, Bakit? Hindi ko alam.

Marami na akong librong nabasa. Marami  na akong pelikulang napanood.  Nangongolekta pa ako ng mga libro. May maliit na bookshelf sa kwarto. Masarap lang sa mata. Nakakatuwa lang tignan kapag nakakakita ng maraming  libro. Hindi ko alam kung kailangan. Marahil pang-display lang. Hindi ko rin alam kung nagagamit ko ba ito sa pangaraw-araw na buhay. Ang alam  ko lang may nasasatisfy sa akin. 

Bumili ako ng laptop na napakamahal. Mabigat sa bulsa pero may ngiti. Noon cellphone ang binili ko. Mahilig sa gadget. Hindi ko alam kung praktikal ba pero gusto kung gawin. Nung maiuwi ko ito, masaya ako dahil matagal na akong naghahangad nito. Mahirap kami noon kaya wala akong ganito. Ngayong may pagkakataon, sinusulit ko.

Nalilibang akong maglaro. Nalilibang akong maginternet. Nalilibang akong magsulat gamit ito. Nalilibang akong mag-download at manuod ng kahit na ano na walang sawa. Ano bang meron?  Pero hindi pa dito natatapos. Ngayon, naghahangad naman ako ng digital keyboard. Gusto kong tumugtog maliban sa gitara. Gusto ko rin ng DSLR camera. Gusto  kong  kumuha  ng mga  larawan ng kahit  ano. Gusto kong maging katulad nila na pumupunta kung saan-saan at pinipigilan ang magagandang momento sa pagkuha nito. Gusto ko rin ng painting materials. Mahal ito pero gusto ko ring gumuhit maliban sa pagsusulat. Marami akong gusto. Sana mayaman na lang ako. Ang dami kong hilig na gusto kong masunod. Masaya naman pero napapatanong.

Minsan. Minsan. Masaya nga ba? Tanong sa sarili.

Pagsiwalat ng Pagpapakawala Part II

Hindi matapos-tapos. Hindi mawala-wala. Hindi madali. Sa isang salita, MAHIRAP.

Narito na po tayo sa ikalawang kabanata ng aking programa. Hehe. Ang Pagsiwalat ng Pagpapakawala Part II, aksyon!

Siguro nga ay isa sa pinakamahirap na gawin pagkatapos ng break-up ay ang mag-move on. Ang tanggapin na sa kabila ng pinagsamahan ninyong dalawa na halos magkapalit na kayo ng mukha sa araw-araw na ginawa ng Diyos, ito ay wala na. Yung tipong masaya ka sa tuwing hawak mo ang kanyang kamay. Sa tuwing hinahaplos mo ang mahaba niyang buhok. Sa tuwing yakap mo siya at ramdam mo ang init ng kaniyang mga yakap. O di kaya'y kasama mo siyang naglalakad sa ilalim ng buwan, sa dalampasigan, sa isang hardin ng mga bulaklak, lumilipad sa alapaap hanggang sa ikapitong langit, hinihele ka ng kaniyang boses na kay lamig na parang isang musika. Isang anghel na tumutugtog ng alpa. Tumatalon ka sa tuwa at ang iyong ngiti ay abot-langit sa tuwing magsasabi siya ng mahiwagang salitang "I LOVE YOU". Masaya. Oo. Pero ang lahat ng ito ay nawala ng parang bola. Tila isang panaginip. Tila isang huling hininga na nagsabing "Wala na." Woooooosssshh. Ssssh.  (Nilipad ng hangin) Tahimik na nagpaalam pero katumbas nito ang isang daang bomba sa loob mo na sabay-sabay sumabog. Boom! Dumanak ang dugo kahit wala.

Sa tuwing makikita mo ang mga lugar na pinuntahan ninyo o kahit mapadaan lang habang nakasakay sa jeep o sa tricycle o sa bus. Pwedeng MRT, LRT kung meron. O simpleng naglalakad lang. Sa tuwing maririnig mo ang inyong theme song na "Isang Linggong Pagibig" o di kaya'y "Maging Sino Ka Man" na pinapatugtog sa radyo ay hindi mo mapigilan ang mapaluha sa sakit na iyong nararamdaman. Mapapangiti ka pero biglang babawi ang lungkot. Ouch! I can't take it, my love. Uhuhuhuhu...

Wala na rin ang inyong communication. Texting, Chatting, Calling, Facebooking, Twittering. Wechatting, Vibering, Kakaotalking (hahaha). Yung dati ninyong ginagawa ay wala na. As in wala pero meron meron meron. Meron ka pa ring mobile number niya sa iyong phonebook. Pinakatatago mo at ayaw mong burahin. Friend mo pa rin siya sa FB at sinisilip mo pa rin ang Facebook Wall niya. Pero sa gawaing ito, ikaw ang nasasaktan. O di kaya'y hindi mo na siya friend sa FB kasi in-unfriend ka na o kaya binlock ka na. Nag-kusa na siyang burahin ang lahat. Tsk. Napakasakit talaga Kuya Eddie.

Lagi kang nakatingin sa malayo tila hinihintay mo pa rin ang kaniyang pagbabalik. Umaasa. Umaasa. Naniniwala ka na mahal ka pa rin niya kahit sinabi na niya sayong hindi na. HINDI NA KITA MAHAL. Naka-all caps ang pagkasabi niya. Pero hindi mo pinapansin. Naniniwala ka pa rin na may darating pa ring umaga pagkatapos ng dilim. Liwanag sa diliiim. Woh oh wooh. Hindi pa rin siya mawala sa isip mo na kahit saan ka tumingin ay siya pa rin ang nakikita mo. (Naghahalucinate ka) Tsk. Mahirap yan.

Sa totoo lang mahirap talaga. Para kang mababaliw na hindi mo alam. Siguro dahil hindi ka handa sa pangyayaring ito. Sabi ni April Boy Regino, Di ko kayang tanggapin na mawawala ka na sa akin, napakasakit na marinig na ayaw mo na sa akin. Hapdi at kirot. Hanggang dun lang. Hehe. O kung handa ka man, hindi mo akalain na ganito ang pakiramdam. Marahil ay first time mong maranasan ito o kung hindi man, naranasan mo na ito dati pero hindi ganito kagrabe. Kung mayroon mang dapat gawin, ito ay ang buong pusong tanggapin ang lahat-lahat. Paano? Hindi ko rin alam. Haha. Ang laki ng naitulong ko, di ba? Sobra.

Marahil ang susi ay nasa atin din. Kailangan lang nating hanapin. Nariyan lang yan.  Kung hindi ka pa handang makipag-date sa iba, keep yourself busy. Nariyan ang iyong mga friends. Makisama. Mag-enjoy ka. Ngayon. Sumayaw-sumunod, sabi ng Boyfriends. Kung ayaw mo man ng friends, nariyan ang iyong family. Pero wag kalimutan ang magdasal. Dasal-dasal din pag may time. Seek counsel to our Lord. Pray! Unti-unti mare-realize mo na hindi mo pasan ang daigdig tulad ni Sharon Cuneta. Marami dyang iba. Maghintay ka lang. :)

Umibig ka na ba? Haha...

Kakauwi ko lang galing trabaho at may dala akong pagkaing goto. Mura lang 'to.  Trenta  pesos.  Hehe. Gusto niyo? Talap talap. Lalo na kung  maalat at maasim. Pinaghalong lasa. Uhmmm. Hindi  ko na sinamahan ng itlog kasi allergic ako  dun. Magpapara-bahin na naman ako. Haha. Ang dami kong allergy. Pansin niyo? Habang kumakain, naisipan ko  na namang magsulat. Tila yata hinahanap  ng mga daliri ko  ang makinis na keyboard ng aking kompyuter at ang mga ideya sa utak  ko ay nagpupumiglas at handang kumawala na naman sa kawalan. Malalim na ang gabi at ang mga madlang peoples ay tulog na. Pagusapan natin ang pagibig. Yikes! Okay class, what is love? Kaibigan,  usap tayo. Haha. Boy? Ikaw ba yan?!

Naalala ko nung  hayskul ako. Kapag binabasa ko yung mga nakasulat sa slam note (slam book) ng mga nag-gagandahan kong mga kaklase, (uuuyyyyy) mababasa dun bukod sa mga favorite nilang kulay, ideal man/woman, at motto sa buhay, ipapa-define sayo ang love. Sabi  nung iba, Love is like a rosary full of mystery. Haha. Meron  pa. Love is blind. Hmp. Luma na. Ito pa, Love is sacrifice. Medyo seryoso. Noong nasa seminary naman ako, mayroon akong isang kaklaseng tinanong kung ano ang love. Sabi niya, love  endures  forever. Wahaha. Oh kitams. Kakaiba.

Kapag pinaguusapan ang love, napaka-attentive natin,  di ba? Ito na siguro ang pinakasikat na salita sa buong mundo. Napakaiksi pero mahirap ipaliwanag at ang daming kahulugan. Hindi tulad ng dalawa sa pinakamahabang salita na supercalifragilisticexpialidocious na walang ibang ibig sabihin  kundi wonderful at pneumonoultramicroscopicsilicovolcanoconiosis na walang ibang kahulugan kundi sakit sa baga. Tsk. Mahirap  ng  isulat. Mahirap pang bigkasin. Hindi tulad ng love.
Siguro kong magkakaroon ng isang class o kurso sa school tungkol sa love, walang aabsent at walang magka-cutting class. Hahaha. Balikan ang nakaraan. Yung tipong umaakyat sa bakod ng school tuwing recess o kaya kapag walang teacher o basa ang chalk. Gawain nila yan. Sapul! Pero alam niyo ba na mayroong isang natatanging non-credit class sa University of Southern Califonia na tinatawag na Love 1A. Si Leo Buscaglia ang nagpasimula nito. Magsasawa kayong  makarinig ng tungkol sa pagibig, maghapo't magdamag. Haha. Sana meron nito dito, ano?

Teka, ang haba na ng sinulat ko pero parang lahat intoduction. Haha. Sige. Seryosohin na natin.  Walang tatawa. Pigilin ang tawa at wala ring uutot. (haha sa isip) Smile lang. Smile ka din. (commercial ng Mcdo) Mahirap i-define ang love  kasi hindi naman ito isang bagay na nakikita. Para itong  numero  o titik o letra na  hindi mo karaniwang nakikitang naglalakad o lumilipad sa pang-araw na araw na buhay. Pwede nating i-describe pero  hindi natin pwedeng i-define. Sabi ni Michael Bolton  sa kanta,  I want to know  what love is, I want you to show me. Tumpak! Kung  ide-define natin ito, we can only say that love is. Period. Pero by description, bini-base na natin ito  sa ating personal na pagpapakilala. Kailangan itong makita.  I want you to show me. Binabase na natin ito sa ating karanasan. Binabase natin ito kung paano natin ito  nakikita o  nararanasan. Kung paano ka pinaiyak  ng pagibig.  Kung paano ka pinatawa nito. Pinasaya. Kung paano ka pinakilig. Kung paano mo siya natagpuan. Kung paano niya ginawang magical world  ang buhay mo na parang nasa Disneyland. Kung papano ka lumilipad sa alapaap dahil sa isang smiley ng chat message na natanggap mo mula sa crush mo. Lahat ng ito ay dahil sa experience. Nararamdaman natin. Napapangiti tayo. Napapaiyak  tayo. Nagagalit tayo. Sabi nga ng isang sikat na kasabihan, Experience is the best teacher. Haha.

Iiwanan ko na sa inyo ang kahulugan nito.  Kung ako tatanungin, ang pagibig  ay pagbibigay. Love is giving. Isang kilalang santa na si Sta. Teresita ng Lisieux ang nagsabing ang mabuhay sa pagibig ay pagbibigay. We give all. We give everything. Pero pwede namang magtira kung  gusto niyo. Haha. Ikaw,  ano ang pagibig?

Niligawan ka sa text?! What!

Isa siguro sa mga uso ngayon ay ang ligawan gamit ang makabagong  teknolohiya, ano?! Marami akong  kakilala at may mga karanasan tungkol  dito. Kahit ang inyong lingkod ay isa rin sa mga ito.  Haha. Noon, beeper lang. Pero hindi  ako  nakagamit  nito sa totoo lang. Then, cellphone. Black and white pa at naghahari  ang Nokia. Wala pa yang Sony Mobile, Samsung Mobile o kaya iPhone ng Apple. Si Steve Jobs busy pa yan sa pag-produce ng iMac at wala pang ideya kung ano ang  iPhone. Haha.

Balik tayo sa napaka-hightech na  Nokia. Pero inferness, (haha. natawa sa sarili) Pinakasikat talaga ito noong araw. Promise! Tantananan. Introducing Nokia 3210. Masaya ka ng makapaglaro  ng Snakes at Memory at satisfied na  sa konting  ngiting  dulot  ng  laro. Naalala ko pa nga noon. May commercial pa ito sa MTV. Lupit, diba. Sikat. Tsk.

Marami diyan. Mahilig  mang-buladas ng mga  babae. Haha. Batu-bato sa langit, ang tamaan dapat  magalit! Wattaterm! Buladas. Mga bolero. Hoy! (kasama  sarili) Kailangan  lang makuha ang number at siya na yan. Kaso dahil walang pang-load, poor si pogi, ida-daan na lang sa chat. Pwedeng Line, Wechat, Viber, Kakaotalk. Name it. Sosyal, di ba?! Naka-internet. Total libre WIFI. Punta ka lang  sa mall. Sa SM. Pwesto  ka  sa  Hotspot. Naku! Pwede ka ng mag-FB, Twitter at kung ano pang sites na gusto mo. Swerte na lang kung konti pa ang tao. Haha. Lagi kaya akong limited connectivity diyan. Malas, di ba? Lalo na ngayong may Free FB ang Globe. Hindi ko alam kung na-extend pa. Tsk, one to sawa ang mga peoples. Hindi  na natutulog yung  iba. Nakikisabay sa mga Graveyard Shifters. Parang Shapeshifters lang tunog ah.  Haha.

Ang pinagtataka ko lang ay kung bakit  napaka-makapangyarihan ng buladas, ano? Anong meron sa mga bolerong to? Haha.  Para lang kanta ng APO na ni-revive ng Imago na pinamagatang Ewan na may lyrics na Mahal kita, Mahal kita, hindi to bola. Tsk. Wala pang personal contact. Wala pang picture. Wala pang kahit ano. Ise-set pa lang kung  kelan makikipag-eyeball. Yun e kung mag-click ang pambobola. Binibilog  ka! Kung baga, salita lang. Panalo na! Naga-iloveyou na kahit  hindi pa  nagkikita. Oo. Mahal kita. Una palang kita makita, tinamaan na ko.  Naramdaman ko kaagad. Nakakasilaw ang ganda mo. Natutunaw  ang puso  ko.  Yung  boses  mo parang anghel. Mas matindi pa sa kanta ng Savage Garden na "I knew I loved you,  before I met you." Parang isang candy na natutunaw sa labi ang kanilang mga  salita. (Mga  salita pala namin. Kasama ako). Matamis at nakaka-addict. Parang coke lang na  addictive. Sorry hindi ako nagso-softdrinks. Sumasakit tiyan ko  diyan.

Alam ba ninyo na may mga  taong nanghaharana sa cellphone? Haha. Kung noong panahon ni  Kopong-kopong, ang mga nanliligaw ay dumadayo pa sa kabilang  baryo kasama ang isang dimakmak na barkada na todo porma at may dalang gitara, ngayon cellphone na lang ang  labanan. Haha. Hindi na uso ang "Dungawin mo Hirang ang nananambitan." Hindi dahil hindi sila marunong  kumanta.  Ito  ay dahil ang mga bahay ngayon ay wala ng terrace. Haha. Puro bakod pati.  May gate pa. Mayroon pang Rottweiler, Pitbull o kaya Doberman na nakabantay kapag mayaman yung girl. E saka't hindi  kayamanan. Askal lang  ang bantay. Mas matindi yun. Rabies ang kalaban. Haha. Lagot tayo  diyan. Pero ang  problema talaga ay ang pagiging delikado ng lugar tuwing gabi.  Mahirap na. Baka maisahan, di ba? Isa pa, yung  long distance.  Yan ang marami. Para lang Magkabilang  Mundo ni Jireh Lim na may lyrics na Dito ay umaga at diyan ay gabi. Ang oras natin ay magkasalungat. Hehe.

Nakakatuwa din naman talagang  mangharana sa phone. Nasubukan ko na yan. Ni-kikilig siya sa akin as in. (Reminiscing the Past ) Nakakailang set ako ng kanta  parang concert lang na walang  practice at siya ang audience ko. Haha. Try niyo! Promise. Pwede rin sa Skype. Naku, mas effective. 200 pogi points yan. Kahit hindi pogi. Haha.